علل، نشانه های بالینی، درمان و پیگیری پارگی منیسک زانو: بیمارستان شهید بهشتی بابل، ۷۹-۱۳۷۱

سابقه و هدف: روش های تشخیصی و درمانی پارگی های منیسک زانو متنوع بوده و دانستن ویژگی های آنها جهت دستیابی به نتایج بهتر کمک کننده می باشد. این مطالعه با توجه به اپیدمیولوژی، علل، روش های تشخیصی، درمان های جراحی و بعد از جراحی و ارزشیابی آنها با توجه به عوامل تاثیرگذار در پیش آگهی صورت گرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی مقطعی براساس اطلاعات موجود در پرونده بیماران، انجام مصاحبه، معاینه بالینی و رادیوگرافی صورت گرفت. ارزشیابی نهایی (نمره متوسط کل) بیماران براساس نمره رضایت کلی بیماران از درمان و نمره متوسط معاینه بالینی با توجه به علائم بالینی موثر محاسبه گردید. یافته ها: 77% بیماران کمتر از 35 سال سن داشتند و 88% بیماران مرد و 43% ورزشکار بودند. در 80% درد و 58% قفل شدن شایعترین شکایت بود. آرتروگرافی شایعترین وسیله تشخیصی (72%) با دقت 93% برای منیسک داخلی و 74% برای منیسک خارجی بود. نتیجه درمان در ترمیم منیسک، پارشیل منیسکتومی و توتال منیسکتومی به ترتیب با نمره متوسط کل 12، 13، 15 سیر نزولی داشت. استفاده از بانداژ جهت بی حرکتی پس از عمل به مدت 2 تا 4 هفته و انجام فیزیوتراپی بمدت 10 تا 20 جلسه بهترین نتیجه را داشت. میزان شیوع درد، تورم، قفل شدگی، محدودیت حرکتی و بی اثباتی قبل از عمل به ترتیب 80%، 15%، 52%، 33% بود که به 7%، صفر، 13% و 10% تقلیل یافت. نتیجه گیری: در بیماران با صدمه زانو مخصوصا در ورزشکاران جوان باید به فکر پارگی منیسک بود. آرتروگرافی به عنوان وسیله تشخیصی ساده، قابل دسترس و مناسب شناخته شده ترمیم پارگی و برداشتن ناکامل منیسک به ترتیب روش های درمانی ایده آل می باشند. همچنین پس از عمل جراحی بی حرکتی بوسیله بانداژ جونز به مدت 2 تا 4 هفته و 10 تا 20 جلسه فیزیوتراپی بهترین نتیجه را خواهد داشت.